Het Argenta-verhaal van Freddy

Hoelang ben jij al Argentaan?

‘Ik ben bij Argenta gestart op 1 maart 1985 “op de 142-144 Belgiëlei” zoals dat vroeger werd gezegd. Dus ik ga binnenkort mijn 39ste jaar in.’

Wat maakt van jou een echte Argentaan?

‘Argentaan zijn, daar groei je in, dag na dag, altijd een beetje meer. Maar mijn stelling is altijd geweest: no-nonsense en vooruit met de geit. We pakken de dingen vast en we beginnen eraan. Ik denk dat dat een beetje in elke Argentaan zit.’

Op welk Argenta-moment heb je het hardst gelachen?

‘Lang geleden, toen ik nog regiodirecteur was voor Limburg en Vlaams-Brabant, ging ik met de kantoorhouder van Sint-Truiden de baan op. Op prospectie, klanten bezoeken. We gingen binnen bij een fruitboer. Ik kwam binnen en stelde me voor: “Argenta Spaarbank, het appeltje voor de dorst”. “Spaarbank” had hij niet gehoord maar wel “appeltje voor de dorst”. Hij dacht dat ik frigo’s kwam verhuren van de fruitveiling. Ik heb hem uitgelegd dat we een spaarbank zijn, geen fruitveiling. Achteraf heb ik hem natuurlijk klant kunnen maken. Het ijs was gebroken en we hebben er op kantoor hartelijk mee gelachen dat die man dacht dat ik van de fruitveiling was.’

Aan welk Argenta-moment heb je een warme herinnering?

‘Ik denk meteen aan een bepaald moment en ik krijg al terug kippenvel als ik eraan denk. Er was eens een Argenta-feest waar tien personen in de bloemetjes gezet zouden worden. Maar er was niet gezegd wie. Op een bepaald moment werden zij naar voor geroepen en blijkbaar was ik een van hen. We werden in de bloemetjes gezet omdat we dat jaar iets voor Argenta betekend hadden. We kregen een gouden appel als herinnering. Toen ik achteraf van het podium kwam, spraken verschillende collega’s mij aan en zeiden dat het terecht was dat ik in de bloemetjes werd gezet. Dat blijft je heel je leven bij.’

Wat is je favoriete Argentaan-nummer?

‘Tijdens een project rond de decentralisatie van de administratie was ik regiodirecteur niet-hoofdstedelijke kantoren voor Limburg en Vlaams Brabant, in het regionaal administratief centrum in Hasselt. Voor veel medewerkers was die decentralisatie een hele verandering. Daarom beslisten we om iedere dag het liedje “Op het dak van de wereld” van Dana Winner te draaien. Zo startten we de dag altijd vrolijk, enthousiast en optimistisch. Sommigen doen een vlaggengroet iedere morgen, wij draaiden Dana Winner.’

Welke tip zou jij geven aan toekomstige Argentanen?

‘Wij zijn een familie. We zorgen voor elkaar. En als er iets niet lukt, laat je dan niet ontmoedigen. Volgende keer lukt dat wel. Daar staan we voor als familie.’